چندبار که لینک آن را دیده ام یا خود مطلب داشته ام و به سختی یافته و مطالعه کرده ام در مجموع دارای بار معنوی و اطلاع رسانی خوبیمی باشد و صد البته که می تواند خیلی بهتر و شکوفاتر و خواندنی تر باشد چنانچه دل به دریا بزند و مرزخودسانسوری که بلای جان مطبوعات کشور و به ویژه نشریات محلی است را بشکند و متهورانه و بی باک و مستدل درد دل مردم کوچه و بازار وفقر وفلاکت، محرومیت و بی عدالتی های موجود بالاخص نسبت به اقشار ندار و کم برخوردار و آسیب پذیر جامعه را ببیند وزشتی ها و کجی ها و نارسائی های عیان را در کشور به طورشفاف وصریح به حکم این که نویسنده، خبرنگار، گزارشگر و چشم و چراغ مردم و کشور عزیزمان ایران می باشد اطلاع رسانی و منعکس نماید. وظیفه خطیر روزنانه نگاری و رسالت مهم اصحاب قلم را در میان افکارعمومی بالفعل باید به منصه ثبوت و ظهور رسانید.
نباید متصف به اخلاق ناپسند و راه وروش برخی صاحب منصبان و مسئولین سطوح عالی اداری کشور گردید و برای از بین بردن صورت مساله و معضلات عیان جامعه خدای ناخواسته در شغل شریف روزنامه نگاری به بیماری ((بی تفاوتی و سهل انگاری و بیم و هراس)) و باری به هرجهت آغشته شد و نسبت به فریاد خلق الله که درفضای میهن شبانه روز طنین انداز است و از فساد،رانت خواری، اختلاس، اعتیاد، نرخ روز افزون طلاق، بیکاری، سرقت، گرانی کمر شکن، کارتن خوابی،بی عدالتی، هدر رفت ثروت ملی و بسیاریپدیده های تلخ و رنج آور روزگار می نالند آگاهانه و نا آگاهانه چشم پوشید.
تشکلی که امروز درشهرستان موصوف به خانه مطبوعات و انجمن صنفی روزنامه نگاران است علیرغم دلسوزی وسعی در تعامل یا حمایت از این قشر ((همواره)) مورد بازخواست وآسیب پذیر، کافی نیست و در هر حال. می بایست در لوای قانون فعال و پر ثمر شود.
بدیهی است برای این که بتوان نسبت به نشریات و خدمات صادقانه اصحاب قلم و نگارش آن ها به درستی قضاوت کرد ابتدا باید نگاه کرد که این قشر تا چه اندازه در مورد احقاق حق صنفی و اجتماعی خویش موفق و سربلند هستند تا در پرتو آن بتوانند از قانون شکنی ها، بی عدالتی ها، خودسری ها و مظالم و معایب ((ناخواسته مردم)) که در کشور مرسوم و معمول است در جامعه پرده برداشت.