۱ - دانش آموزان درس خوان ( نه لزوما خلاق ) که با ذوب شدن در دیگ بزرگی به نام کنکور، می آموزند که بزرگترین مهارت زندگی، عبارت از حضور در کلاس های کنکور و آموختن مهارت های پیچیده تست زنی می باشد. کاهش تفریحات، کنار گذاشتن معاشرت با دوستان، محبوس کردن خود در اتاق، غیرسیاسی شدن فزاینده و بی تفاوتی نسبت به فرآیندهای اجتماعی در زمره سایر مهارت های زندگی این گروه می باشد.

 

۲ - دانش آموزان ارزشی (نه لزوما پرسش گر) که با ذوب شدن در دیگ بزرگی به نام نظم ایدئولوژیک، می آموزند کهارزش های تیپ بهنجار یک دانش آموز مثبت را در خود نهادینه کنند. حضور در مجامع مذهبی، محدود کردن دایره خودی ها (تماس با غیرخودی ها می تواند موجب تشویش ذهن شود)، میل به هدایت و ارشاد، عادت به مونولوگ به جای دیالوگ، از جمله مهارت های زندگی کسب شده توسط این دسته می باشد.

 

۳ - دانش آموزان معترض ( تعدادشان رو به رشد است) که نه می توانند در کنکور حل شوند و نه قادرند سرباز خوبی برای نظم ایدئولوژیک باشند. دانش آموزانی که به راحتی اقتدار دبیران رادر کلاس به چالش می کشند. ایشان می کوشند تا مدل مو، لباس و رفتار متفاوتی را با تیپ به نجار از خود نشان دهند. علاقه مفرطی به زیر پا گذاشتن استانداردهای موجود مدارس از خود نشان داده و عطش بسیاری به داشتنتجربه های جدید در هر زمینه ای دارند.

 

آموزش و پرورش ما به مهارت های زندگی نمی پردازد چون برای ما ایرانیان، زندگی یک متغیر مستقل محسوب نمی شود. زندگی برای ما ذیل جنگ، ایدئولوژی و غیرت سازی تعریفمی شود.

 

 نظام آموزشی ما به آموزش مهارت های زندگی بی توجه است چون زندگی امروز ما، گروگان محرومیت های دیروز و آرزوهای فردا است. همان زندگی که درحقیقت هدف نیست، بلکه وسیله ای است در خدمت اهدافی که مشخص نیست تا چه حد واقع بینانه انتخاب شده اند.

 

در جامعه ای که همچنان منقاد بودن برتر از منتقد بودنمی نشیند و تبعیت گوی سبقت از استقلال می رباید، تفکر منطقی و هنر گفت و گو فقط می تواند زینت بخش کتاب های درسی و پیروی از مد زمانه تلقی می شود.