«بدین رواق زِبرجَد نوشته اند به زر

که جز نکویی اهل کَرَم نخواهد ماند.»

 

هر چند در ده پانزده سال اخیر تعداد زیادی از آب انبارهای شهر خور یا به دلایلی تخریب و یا از آب باران محروم شده اند، اما یک سالی است که تعدادی از آنها را مرمت کرده اند و به چرخه استفاده باز گردانده اند.

 

شاید خیلی ها « برکه حاجی نجف»، « برکه آسال»، «برکه شیخ اسماعیل» و «خواجه نظام» و «محمد محمود» و .... را فراموش کرده باشند، چون دیگر وجود ندارند و از حافظه ها نیز زدوده شده اند و بعضی ها نیز با آه و افسوس بگویند: حیف شد که آن همه برکه را تخریب کردند، چه روزگار خوبی، چه ...

 

اما از آه و افسوس و خاطره جویی و خاطره گویی کاری بر نمی آید، و یاد و یادگار نیک، تنها از آن کسانی است که برای آسایش مردم، از وقت و ثروت خویش هزینه می کنند.

 

امروز مردم خور و لار و نیز مسافران، دوباره از «آب انبار حاج حیدر کوچک» و «حاج حیدر بزرگ» استفاده می کنند و این ها را باید مدیون تلاش بی مزد و منت «انور مهرآوران» و «حسین صالحی» دانست که به جای آه و افسوس و خاطره گویی، وقت گذاشتند و آب انبارها را لایروبی و بازسازی کردند تا بیشتر از این، میراث جبران ناپذیر گذشتگانمان را از دست ندهیم و دچار احساس غَبن نشویم.

 

در دیداری که با انور مهرآوران داشتم، از هزینه  و سختی های بازسازی آب انبار ها پرسیدم.

 

فاکتورهای زیاد و آمار و ارقامی را نشانم داد که شاید برای خیلی ها زیاد باشد و پذیرفتنش مشکل.

 

دیدم که باز سازی «آب انبار کَل» حدود 16 میلیون، «آب انبار حاج حیدر کوچک» تقریباً 71 میلیون، «آب انبار حاج حیدر بزرگ» 42 میلیون، «آب انبار تنگ خور» 10 میلیون و لایروبی  «آب انبار کنار چاه حاج علی» بیشتر از 3 میلیون تومان هزینه داشته است.

 

او از سختی ها و مشکلات کار و نیز از هزینه های بسیار بالای بازسازی آب انبارها گفت و این که بدون همراهی حسین صالحی، عضو شورای اسلامی شهر خور که واسطه خیرین بزرگوار است، کار انجام نمی شد.

 

او در نهایت از تمامی نیک اندیشان سخاوتمند شهر که برای رضایت خداوند و آسایش مردم، از انجمن سبزاندیشان و کار گروه باز سازی آب انبارها حمایت کرده اند، قدر دانی کرد.

 

نوید بازیار