گفتن یا نگفتن، دغدغه این است

اما بعد؛ تضعیف نشریات سنتی یعنی نشریات مکتوب که نجیبند و اصیل و متعادل، عدم حمایت از آنها در نهایت منجر به اخراج بسیاری از خبرنگاران، روزنامه نگاران و عکاسان حرفه ای شد.

 

چرا نمایندگان عالی دولت در لارستان هیچ گونه تسهیلات مانند وام مسکن، خدمات درمانی و... به خبرنگاران و روزنامه نگاران واقعی ارائه نمی کنند؟ یا شاید خبرنگارنما می خواهند که بعد از مدتی به سفارش این و آن در بدنه ی خود استخدام کنند. آنها رزومه و سابقه چندانی ندارند و فقط برای استمرار رزق، خودشان را به خبرنگاری و رسانه چسبانده اند. از آنها بر حذر باشید. حلال و حرام لقمه را جدی بگیرید و از خبرنگاران واقعی که واقعا سالم کار می کنند حمایت کنید.

 

تا زمانی که هر یک از اصحاب رسانه در لارستان بجای اقدام جمعی، بصورت جزیره ای و صرفاً برای حل مشکل شخصی اقدام کند، مشکلات بیشتر و حادتر خواهد شد...! تا زمانی که جامعه مطبوعاتی لارستان از مسئولین این پرسش را نداشته باشد که: چرا فرد استخوان خرد کرده و دارای سوابق رسانه ای بیکار و خبرنگارنماهای خبررسان در پست های مختلف دولتی جا خوش کرده اند و به کار گرفته شده اند؟!، تا زمانی که عده ای غیر مطبوعاتی، به هوای بوی کباب(بدون اطلاع از داغ کردن...!) به کسوت مطبوعات در می آیند، سرانجام و فرجام مطبوعاتی های واقعی تلخ تر خواهد بود...! و تا زمانی که عده ای هوس و انگیزه «مرداک» شدن در جامعه مطبوعات لارستان داشته باشند، مطبوعاتی های واقعی به سوی نابودی خواهند رفت...!

 

سناریوی خبرنگارنماهای سفارش شده فراتر از فیلمنامه ای است که ما بخواهیم خودمان را درگیر جزییات محتوایی آن کنیم. کلیت قضیه روشن است ولی باور آن همانند قبول فاجعه ای هولناک است.

 

این آنالیزورهای پر اشتباه با تعریف سناریوی خبرنگارنما در حال ضربه زدن به بدنه دولت و فرهنگ‌عمومی و نخبگان هستند. این کج سلیقگی آثار زیان باری دارد که به تدریج خود را نشان خواهد داد.

 

امیدوارم خداوند به همه ما این فرصت را بدهد که عاقبت چنین پیش فرض های غلطی را ببینیم که قدر مسلم هر که با اهل قلم در افتاد، برافتاد! و این عاقبتی اجتناب ناپذیر است.

 

در امثال و حکم است که شهری از گفتن خراب می شود و شهری از نگفتن

خدایا خود شاهد باش که ما گفتیم.